Wieżowiec

Opowiadanie napisane spory kawał czasu temu. Poproszono mnie, bym je tu wstawiła.

- Wieżowiec -

***

Wiatr dudnił z siłą większą, niż można się było spodziewać spoglądając na budynek z dołu. Dach zaraz nad trzydziestym piętrem wieżowca był królestwem wichru i przenikliwego jak na tę porę roku zimna. Pokryty był smołą, a gdzieniegdzie umocowano anteny. Wyłonił się z jedynych drzwi, niczym złodziej, lub skrytobójca, cicho, bezszelestnie. Spojrzał na zegarek, który dostał od niej, parę minut po dwudziestej trzeciej. Zamknął za sobą drzwi, delikatnie, jakby z lękiem, zrobił kilka kroków. Przystanął nagle, jak gdyby poczuł, że jego zamiar został odkryty i ktoś zaraz się tu zjawi, by mu przeszkodzić.. Nasłuchiwał przez chwilę, lecz nie usłyszał nic poza żałosnym wyciem wiatru. Wsłuchiwał się w ten dźwięk próbując wychwycić głos swej ukochanej. Ten dźwięk, który przywodził na myśl płaczące matki, widzące jak ich dzieci umierają, matki bezbronne, nie potrafiące nic poradzić, otoczone żalem i bezsilnością. Zrobił jeszcze parę kroków. Przystanął ponownie, wpatrując się w ciemność. Pragnął zobaczyć jej twarz, z całych sił chciał spojrzeć w jej oczy na tym czarnym niebie. Nic, tylko czerń.
Nawet gwiazdy nie zechciały zaszczycić go swą obecnością. Przeszło mu przez myśl, że potępiały jego postanowienie i dlatego niebo było bezchmurne. Przywodziło na myśl jego smutek i żal, zamknął oczy. Natychmiast ukazał mu się obraz tej pięknej długonogiej blondynki. Jej cudownie niebieskie oczy, wyrażające wciąż miłość i dobroć, jej pełne ciągle uśmiechnięte usta, lekko zarumienione policzki. Przypomniał sobie teraz dokładnie każdą kłótnię, spojrzenie, każdy dotyk i pocałunek. W jednej chwili przez jego umysł przepłynęła kaskada czasu z nią spędzonego. Mógłby przysiąc, że poczuł zapach jej włosów. Wyobraźnia podsunęła mu nawet brzmienie jej głosu. Wydawało mu się, ze znów ją słyszy, jej delikatny głos, pełen ciepła. Przez pewien czas jakby słyszał jej wołanie

- Chodź do mnie – zachęcała

Mógłby na zawsze zatopić się w tym wołaniu, tak bardzo chciał iść. Tak bardzo pragnął znów z nią być. Zobaczyć ją jeszcze raz, choć na chwilkę, poczuć zapach jej ciała, smak jej ust. Otworzył oczy, kilka samotnych łez spłynęło mu po policzkach

- Natalia... – cichy szept ginący w odgłosach wiatru.

Nie zastanawiając się usiadł w tym samym miejscu w którym stał. Usiadł, a jego ciałem wstrząsnął gorzki płacz tęsknoty.

Kiedy zakochał się w Natalii, myślał, iż jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Jakże zwiększyło się jego szczęście, gdy okazało się, że zostanie ojcem! Jeszcze nie znali płci, a już wybierali imiona, spacerowali po centrach handlowych zaglądając do dziecięcych sklepów, planowali. A potem...? Nagle wszystko się skończyło... Szczęście zostało mu odebrane, tak brutalnie odebrane... Nie wiedział kogo winić. Siebie? Nati? Boga? Tak naprawdę nie winił nikogo, nikogo przecież nie mógł winić... Poronienia wszakże się zdarzają, komplikacje po nich również...Czyż nie? Pogrzeb był pełen słońca i wiosennych kwitnących kwiatów, jakby świat szydził z rozpaczy ludzi w czerni. Ale to już nie miało teraz znaczenia. Teraz po prostu tęsknił. To co zamierzał dziś zrobić, planował od dawna. Zakończył wszystkie sprawy, które wymagały zakończenia, napisał listy do przyjaciół.

Nagle nadszedł go obraz Alicji. Alicji, która go kochała, wiedział to. Była przy nim cały ten czas, gdy rozpaczał po stracie Nati. Cierpliwa, delikatna, ciepła, czuła, po prostu będąca. Tak Alicja... i te jej rude włosy, które zafarbowała pod wpływem chwilowego kaprysu, wciąż związane w koński ogon. Ten jej zadziorny nosek, zielone, mądre oczy i wspaniały charakter. Przyszło mu na myśl, że bardzo ją skrzywdzi tym, co zamierza uczynić. To co zrobił dzisiejszego popołudnia było jego formą pożegnania. Ostatnią sprawą do załatwienia. Kochał Alicje, ale tylko jako przyjaciółkę. Zabrał ją dziś na obiad, to wyglądało niemal jak randka, przynajmniej początkowo. Zapewne myślała, że wyleczyła jego ból. Jak bardzo będzie rozczarowana? Jak bardzo go znienawidzi? Podczas posiłku myślał nad wyjawieniem jej prawdy, ostatecznie jednak zrezygnował. Wiedział, że próbowałaby go zatrzymać i najprawdopodobniej udałoby jej się to, a on naprawdę tęsknił i ta tęsknota zabijała go. W głowie dudniły mu słowa. Ostatnie słowa, które powiedział jej przy rozstaniu.

- Może w innym życiu i innym czasie mógłbym cię pokochać...

Był jej wdzięczny, naprawdę był. Żal mu było Ali, tyle dla niego zrobiła. Nie mógł jednak postąpić inaczej.

Wstał i podszedł do krawędzi dachu. Spojrzał w dół, w tą ciemną otchłań. Zobaczył małe światełka przejeżdżających samochodów, usłyszał ciche dźwięki ulicy. Wiatr nadal dudnił przypominając o sobie. Stojąc na krawędzi pomyślał o Monice. Zawsze się zastanawiał co było przyczyną tego, że ją poznał? Zwykły zbieg okoliczności czy jakieś zrządzenie losu? Ich znajomość zawsze była dla niego dziwna, a cały jej urok tkwił w odległości. Tak naprawdę znał ją tylko z maili i sms’ów. Nigdy do niej nie dzwonił, nie dane mu było usłyszeć jej głosu. Kiedyś napisała mu, że kocha go jak brata. Tak naprawdę wciąż była przy nim, tak jak Alicja. Boże, jakże kochał Monikę, kochał ją jak siostrę. Pamiętał ich wspólne rozmowy na czacie. Maile, po kilka dziennie. Była taka twórcza, jej wiersze i opowiadania zawsze go radowały, powoli zatapiała się w pasji fotografii. Wciąż jej powtarzał, że ma talent, choć ona zawsze zaprzeczała, jakby odruchowo. Wiedział jednak, ze była wdzięczna za jego słowa. Przy tych myślach o Monice pojawił się obraz Pawła, jego najlepszego przyjaciela, który zawsze powtarzał, że zna Monikę lepiej niż ona sama, bo wciąż mu o niej opowiadano.

W myślach przepraszał te wszystkie, jakże ważne dla niego osoby. Wiedział, że będą na niego źli. Poczują gniew, żal, może go znienawidzą, ale już postanowił. Spojrzał jeszcze raz w dół. Samochody jeździły, a ludzie żyli nie wiedząc co ma zaraz nastąpić..

- Dziękuję wam... – wyszeptał, choć wiedział, że nawet krzyku nikt by nie usłyszał.

Znowu kilka samotnych łez spłynęło mu po policzkach. Wiedział co tu zostawia, Jednak tęsknota była zbyt silna, wyżerała go od środka, paliła żywym ogniem, zabierała oddech. Na chwile jeszcze powróciła myśl o Ali, wiedział, że jej gniew chwilowo przyćmi żal i smutek, ale też, że zrozumie. Bał się o Monikę, bał się jej reakcji, w jej oczach pewnie stanie się egoistą. Tak naprawdę nie chciał sprawiać jej bólu, ale nie mógł odejść bez pożegnania, to nie byłoby w porządku wobec niej. Wziął głęboki oddech, zamknął oczy, serce waliło mu jak młot..

Zrobił krok. Przez chwilę czuł się ptakiem. Przez jeden, krótki moment miał wrażenie władzy nad naturą. Bał się! Pomyślał że to naturalne. Przez głowę przebiegła mu myśl, żeby wrócić, żeby to cofnąć, złapać się czegoś, zrobić cokolwiek... ale było już za późno. Leciał i nic tego nie mogło zmienić. Wtedy poczuł strach, największy jaki czuł w życiu i taki jakiego nigdy już nie poczuje. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego czy krzyczy. I nagle wszystko ucichło. Czas jakby zwolnił swój bieg. Nie słyszał nic poza swoimi myślami. Umysł jego przesycony był przeprosinami i imieniem Natalii rozbrzmiewającym w zakamarkach jego myśli.

Cisza...

***

Jego ciało uderzyło z impetem w bruk. Jakaś kobieta przechodząca właśnie po drugiej stronie ulicy krzyknęła z przerażenia i zaskoczenia. Nic więcej nie zakłóciło dźwięków nocy.